Για το χρόνο που φεύγει και για εκείνον που έρχεται...

πηγή

Επέστρεψα για την τελευταία ανάρτηση μου γι' αυτό το χρόνο... Ένα χρόνο που περίμενα με πολύ λαχτάρα πέρυσι τέτοιον καιρό, γιατί πίστευα πως θα ήταν ένας χρόνος ουσιαστικών και ριζικών αλλαγών για όλους μας σε αυτή τη χώρα... Και όχι, δεν είχα αυταπάτες πως ξαφνικά όλα θα αλλάξουν απλά πίστευα πως ήταν μια καλή ευκαιρία για όλους μας να αναθεωρήσουμε τις συνήθειες, τις προτεραιότητες και τις επιλογές που ως ένα βαθμό μας έφεραν εδώ που μας έφεραν, σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, ώστε να χτίσουμε κάτι καινούριο και διαφορετικό!! 

Βέβαια, αυτό το καινούριο και διαφορετικό δεν το είδα ποτέ να έρχεται στο βαθμό που το φανταζόμουν... Αντιθέτως, είδα να μας κυβερνούν ακριβώς αυτοί που μας έχουν φέρει σε αυτή την κατάσταση, να διαχειρίζονται τις τύχες μας με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν πάντα και να εμφανίζονται ως σωτήρες, να συνεχίζουν την κακοδιαχείριση και το ξεπούλημα των όσων έχουν απομείνει σε αυτό τον έρμο τον τόπο και αυτό να τους επιτρέπεται, να αποκαλύπτεται το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο και να μην τιμωρείται κανείς κι αυτό να το αποδεχόμαστε ως φυσιολογικό κι εμάς να αρκούμαστε στην από τον καναπέ εκτόνωση...

Είδα, επίσης, το μίσος να ξεχειλίζει και να πνίγει τη χώρα σε όλες τις γωνιές της, ανθρώπους να είναι ικανοί να φτάσουν ακόμα και στο έγκλημα απέναντι στο "άλλο", στον "άλλο", στον ίδιο τους τον εαυτό... Και είδα αυτό το μίσος να γίνεται αποδεκτό από μεγάλη μερίδα ανθρώπων και τρόμαξα!! Τρόμαξα με αυτό που μπορεί να κρύβει μέσα του ο καθένας μας: ο διπλανός μας, ο φίλος μας, ο αδερφός μας, εμείς οι ίδιοι και να μην το καταλαβαίνουμε!! Κι ανησυχώ πραγματικά για τα παιδιά , τα λίγο μεγαλύτερα, που βλέπουν αυτή τη βία, την αποτρόπαιη, να γίνεται αποδεκτή από μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας και από τα μέσα, που τόσο μα τόσο κακό έχουν κάνει σε αυτό τον τόπο... Γιατί κι αυτοί που τώρα αποδέχονται την όλη κατάσταση, είναι αυτοί που για χρόνια πολλά κατανάλωναν το ρατσισμό που έσπερναν κάθε βράδυ τα δελτία των 20.00 (κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του '90 κι έπειτα)!! Το σκέφτομαι και τρέμω για το τί χειρότερο μπορεί να δουν τα μάτια μας σε λίγα χρόνια...

Και κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά είδα ελευθερίες και δικαιώματα να περιορίζονται, ανθρώπους που αντιδρούν να χτυπιούνται βίαια και όσους επιλέγουν μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων να μπαίνουν στο περιθώριο και να στοχοποιούνται... Είδα και κόσμο να ασφυκτιά, να φτάνει στα όρια του, να μην ξέρει ή να μην μπορεί να το διαχειριστεί και να επιλέγει τη "φυγή" ως μόνη λύση. Άλλοι, πολλοί κι οι πιο πολλοί νέοι, επέλεξαν να αλλάξουν χώρα και τόπο διαμονής, ώστε να κυνηγήσουν τα όνειρα που εδώ θα 'μεναν στάσιμα κι αναρωτιέμαι αν κάποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι' αυτή τους τη φυγή!! Υπάρχουν κι άλλοι, από εμάς τους υπόλοιπους που μείναμε εδώ, που μόνη έννοια κι ανησυχία έχουν το πώς θα επιστρέψουν στα εφήμερα κι ανούσια των περασμένων χρόνων, αντί να διδαχτούν κάτι ελάχιστο απ' όλα όσα ζούμε. Κι άλλοι παρέμειναν απαράλλαχτοι όπως ήταν πάντα: αγενείς, εγωιστές, παρτάκηδες κι αδιάφοροι προς τον απέναντί τους. Είδα, είδα, πολλά, πάρα πολλά ακόμα είδα κι έφτασαν στιγμές ομολογώ που ένιωσα να πνίγομαι και να παλεύω να κρατήσω τη θετική μου στάση...

Δε λέω σε καμία περίπτωση, όμως, πως δεν είδα κι όμορφα πράγματα μέσα σ΄ αυτό το χρόνο!! Είδα ανθρώπους να προσφέρουν εθελοντικά τη βοήθειά τους σε οργανώσεις και σε κινήσεις στήριξης όσων το έχουν ανάγκη, να αντιδρούν στα όσα μας επιβάλλουν και να μάχονται για την ανατροπή τους, να μην το βάζουν κάτω και να παλεύουν σε πείσμα των καιρών να επιβιώσουν και να κάνουν νέα ξεκινήματα, να αλλάζουν και να αναθεωρούν, να πετάνε τα ψεύτικα και τα γυαλιστερά και να ανακαλύπτουν τα γνήσια και ουσιαστικά, να αγαπούν, να δίνουν, να προστατεύουν, να μοιράζονται, στην τελική να (ξανα)γίνονται άνθρωποι...

Και σε προσωπικό επίπεδο, όμως, αυτή η χρονιά δεν είχε λίγες όμορφες στιγμές!! Το 2012 έγινε η βάφτιση του ανιψιού μας, παντρεύτηκε και βάφτισε τη μικρούλα του ο αδερφός μου, έμεινε έγκυος η αδερφή μου, έμεινα έγκυος εγώ, κάναμε εκδρομές, πήγαμε βόλτες, γελάσαμε με φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, περάσαμε έναν ακόμα χρόνο μαζί και ξεπεράσαμε τις όποιες δυσκολίες κι αναποδιές μας έτυχαν, είμαστε ακόμα πιο αγαπημένοι χωρίς να είμαστε ψεύτικοι και φτιαχτοί κι ονειρευόμαστε το χρόνο που θα έρθει με χαμόγελο, παρόλο που γνωρίζουμε κι οι δυο πως μάλλον δε θα είναι και πολύ καλύτερος από τον περασμένο...

Όχι, δεν θέλω να σας ευχηθώ με απαισιοδοξία "ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ", απλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας τη σκέψη μου, πως για να είναι καλή αυτή η χρονιά, θα πρέπει να είμαστε όλοι μας καλύτεροι και να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε σε βάθος, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό, πρώτα τους εαυτούς μας κι ύστερα τον τόπο μας. Νιώθω πως δεν έχει νόημα να ευχηθώ απλά υγεία, αγάπη, χαμόγελα και όμορφες στιγμές για όλους μας, αν πρώτα δε σας έχω πει τα προηγούμενα!! Γιατί τα ευχολόγια δεν έχουν πλέον νόημα (μοιάζουν με την ευχή που κάνουν στα καλλιστεία για παγκόσμια ειρήνη), αν δε συνοδεύονται κι από άλλα πράγματα...

Φέτος, για δεύτερη φορά στη ζωή μου, δε θα αλλάξω χρόνο με την οικογένειά μου στα Χανιά κι αυτό δε μου είναι εύκολο... Την προηγούμενη είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα ξανασυμβεί, αλλά δυστυχώς αθέτησα την υπόσχεσή μου. Δε μου αρέσει να κλαίγομαι και χαίρομαι που έχω δίπλα μου τον άνθρωπό μου, την οικογένειά του, τους φίλους μου κι όσους εδώ με αγαπούν!! Είμαι πολύ τυχερή που δεν είμαι μόνη, το ξέρω και είμαι ευγνώμων γι' αυτό!! Απλά μου λείπουν και γι' αυτό θα σας ευχηθώ να περάσετε όσο πιο όμορφα μπορείτε αυτή την αλλαγή του χρόνου με τους ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν δίπλα σας!! Ζητώ συγγνώμη για τη μεγάλη ανάρτηση κι αναρωτιέμαι αν έκατσε κανείς να τη διαβάσει όλη, δε μπορούσα και δεν ήθελα να σας αφήσω με ένα ξερό "χρόνια πολλά". Σας χαιρετώ και σύντομα θα επανέλθω...