Αν και είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν οτι ο γάμος (ως μυστήριο και όχι σαν έννοια συντροφικότητας και οικογένειας) δεν εξυπηρετεί σε κάτι και δεν είχα ποτέ μα ποτέ φανταστεί οτι θα έμπαινα σε αυτή τη διαδικασία (μετά από σχεδόν 10 χρόνια σχέσης και 3 χρόνια συγκατοίκησης), βρέθηκα να όχι απλά να συμμετέχω, αλλά να κάνω και πολλή προσωπική δουλειά για να γίνει τελικά ο γάμος μας. Αυτό φυσικά έχει να κάνει με την τρέλα που έχω για κάθε τι χειροποίητο κι από την επιθυμία μου να υπάρξει ένα όμορφο αποτέλεσμα, για εμάς και για τους καλεσμένους μας.
Τα πιο εύκολα που διαλέξαμε ήταν η εκκλησία και το κέντρο που θα γινόταν το πάρτυ μας μετά το μυστήριο. Το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία στο Ακρωτήρι Χανίων ήταν μια εύκολη επιλογή για εμάς, καθώς τόσο το μέρος εκεί όσο και η θέα είναι τόσο ιδιαίτερα που δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις!! Το κέντρο από την άλλη ήταν ένας χώρος ζεστός και άνετος, με πολύ καλή εξυπηρέτηση και πολύ καλό φαγητό.
Για όλα τα υπόλοιπα η σκέψη μου πέρασε από τα 40 κύματα μέχρι να καταλήξω στο τί θα έφτιαχνα εγώ και τί όχι, τί υλικά θα χρησιμοποιούσα, τί χρώματα θα επέλεγα... Αρχικά σκεφτόμουν να φτιάξω η ίδια ακόμα και τα στέφανα, σκέψη που εγκατέλειψα μετά από συζήτηση με τη δασκάλα μου στο κόσμημα, η οποία και μου σύστησε ένα εργαστήριο στη Θεσσαλονίκη που κάνει πολύ ωραία δουλειά. Όταν έκανα την έρευνα μου στο διαδύκτιο διαπίστωσα οτι στη σελίδα αυτού του εργαστηρίου είχα βρει το σχέδιο που μας άρεσε πιο πολύ, οπότε δεν είχαμε να κάνουμε κάτι άλλο από το να πάμε και να τα παραγγείλουμε!! Με μεγάλη ευκολία και χωρίς δεύτερες σκέψεις διαλέξαμε και τις βέρες μας από το πρώτο και μοναδικό μαγαζί που μπήκαμε!! Πρόκειται για ένα μικρό μαγαζάκι-εργαστήριο με εκπληκτικά χειροποίητα κοσμήματα στα Χανιά, στο οποίο βρίσκει κανείς πολύ πρωτότυπα και ιδιαίτερα κοσμήματα.
Το εύκολο κομμάτι είχε περάσει, λοιπόν... Έμενε το θέμα των προσκλητηρίων και των μπομπονιέρων... Εκεί ο προβληματισμός μου ήταν πολύ μεγάλος!! Το μόνο που ήξερα ήταν το οτι θέλαμε να θυμίζουν καλοκαιράκι και θάλασσα... Τα χρώματα με τον καιρό τα βρήκα: λευκό-τυρκουάζ και σιγά-σιγά (αλλά πολύ σιγά) κατέληξα και στο προσκλητήριο: μήνυμα σε μπουκάλι!!
Για τις μπομπονιέρες δεν το συζητώ... ήταν ο μεγάλος μου πονοκέφαλος!! Το πρόβλημα ήταν οτι ήθελα να φτιάξω μπομπονιέρες με μέταλλα (χαλκό, αλπακά...) κάτι που όλοι μου έλεγαν οτι είναι αδύνατο, καθώς οι μπομπονιέρες που θα χρειαζόμασταν ήταν 700 τεμάχια (αφού θα έπρεπε να αφήσουμε στη Θεσσαλονίκη για όσους δε θα ερχόντουσαν, να δώσουμε στους δύο κουμπάρους μας για να μοιράσουν στους δικούς τους και να στείλουμε σε συγγενείς σε Κεφαλονιά και Αθήνα που επίσης δε θα ερχόντουσαν). Στην αρχή επέμενα οτι δε θα είναι και τόσο δύσκολο, αλλά όταν διευκρίνισα στη δασκάλα μου για πόσα κομμάτια μιλάμε μου το ξέκοψε: δε θα με άφηνε να το κάνω!! Το δεύτερο πλάνο μου ήταν να μοιράσουμε γλαστράκια με κάποιο φυτό... Βασιλικός και ίσως μικρές ελίτσες ήταν οι βασικές μου ιδέες. Αφού έκανα την απαραίτητη έρευνα, έχοντας πάντα τη σκέψη των μετάλλων στο μυαλό μου, εγκατέλειψα και αυτή την ιδέα... Ο λόγος; Δεν ήταν καθόλου πρακτικό για τον πολύ κόσμο που είχαμε από μακρυά. Για να μη σας κουράζω, λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να κάνω κάτι εύκολο και απλό, στα χρώματα που είχαμε διαλέξει.
Θα ακολουθήσει ανάρτηση με αναλυτικές οδηγίες για το πώς έγιναν τόσο τα προσκλητήρια όσο και οι μπομπονιέρες. Σας χαιρετώ προς το παρόν και σας παραθέτω φωτογραφίες από το στολισμό και την ανθοδέσμη!!
