Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από εκείνο το απόγευμα που σε πήρα, τρέμοντας, για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου!! Δύο χρόνια από το πρώτο άγγιγμα, την πρώτη φορά που σε μύρισα, από το πρώτο σου κλάμα... Όλες μας οι στιγμές, ακόμα-ακόμα από την περίοδο της κύησης, ο τοκετός, η επιστροφή μας στο σπίτι κι όσα ακολούθησαν, είναι τόσο έντονα χαραγμένες μέσα μου και μου φαίνεται σα να 'ταν χθες που τις ζήσαμε. Ταυτόχρονα, όμως, έχεις κατακτήσει τόσα πολλά όλον αυτόν τον καιρό, που μοιάζουν και μακρινοί οι πρώτοι μας μήνες. Ο θηλασμός, οι αγκαλιές και τα χάδια, το γέλιο, το παιχνίδι, η εκπληκτική πορεία ανάπτυξης ενός βρέφους, που τόσο όμορφα έχει καθορίσει η φύση, αλλά και όλες οι δυσκολίες που περάσαμε (και ξέρεις πως ήταν πολλές) θα είναι για πάντα κομμάτι της ψυχής μου. Δεν έχω να γράψω πολλά, θέλω πρώτα απ' όλα να σου πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που ήρθες στη ζωή μου, που έδωσες χαρά στην κάθε ώρα της ημέρας μου, που μου θυμίζεις ποιες είναι οι προτεραιότητες στην καθημερινότητά μας, που μου έδωσες το κίνητρο να ξαναβρώ τον εαυτό μου (που είχα επιμελώς κρύψει σε μια γωνίτσα), που με κάνεις να θέλω να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και κυρίως που με έκανες να νιώσω το τί σημαίνει η λέξη ΜΑΜΑ!!
Χρόνια σου πολλά μωρό μου, χρόνια γεμάτα αγάπη, υγεία, όμορφες στιγμές κι ότι μα ότι εσύ επιθυμείς!! Η μεγαλύτερη ευχή μου να παραμείνεις ο εαυτός σου και να μη χάσεις ποτέ και για κανέναν τον αυθορμητισμό και την ελευθερία σου...
Σ' αγαπάω τοοοοοοοοοσο πολύ,
η μανούλα σου...
