Είναι τόσο πολλά αυτά που αισθάνομαι κι όμως δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω και τί να γράψω σε αυτή την ανάρτηση... Πριν από ένα μήνα έζησα την πιο γεμάτη και την πιο συγκινητική στιγμή της ζωής μου!! Την Πέμπτη 21 Μαρτίου, στις 18.00 το απόγευμα ήρθε στη ζωή η μικρή μπεμπούλα μας, ένα μωράκι 3.720 γραμμάριων και 52,5 εκατοστών... Μετά από πολλές ώρες αναμονής και προσπάθειας, μέσα από μια πολύ επώδυνη διαδικασία και για 'μενα και για τη μικρούλα, ακούσαμε για πρώτη φορά το κλάμα της και την πήραμε αγκαλιά!! Ο τοκετός δεν εξελίχθηκε ιδανικά, αλλά αφού είμαστε κι οι δύο μας καλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι καν... Η μικρούλα ήταν πολύ δυνατή, αγωνίστρια όπως λέω εγώ και παρ' όλη την ταλαιπωρία της κατάφερε να συνέλθει γρήγορα.
Τις μέρες που ακολούθησαν στην κλινική τα πράγματα επίσης δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα... Μεγάλη μου επιθυμία ήταν να θηλάσω αποκλειστικά τη μικρούλα μου, γι' αυτό και είχα προσπαθήσει να ενημερωθώ όσο περισσότερο μπορούσα πάνω στο θέμα αυτό κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, η στήριξη όμως από το προσωπικό της κλινικής ήταν ανύπαρκτη!! Κι όχι απλά δεν υπήρξε στήριξη, αλλά θεωρώ ότι οι παρεμβάσεις τους με μπέρδεψαν, με γέμισαν ανασφάλεια και με έβαλαν στη διαδικασία να αμφιβάλλω για κάτι που πίστευα ως αυτονόητο και δεδομένο... Μοναδικό στήριγμα σε όλο αυτό ο άνθρωπός μου, ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να έχω επιλέξει για το παιδί μου, ο οποίος ήταν δίπλα μου κάθε στιγμή σε όλο αυτό κι οποίος δεν άφησε να με επηρεάσει αρνητικά τίποτα και κανένας!!
Ένα μήνα μετά, είμαστε όλοι μαζί στο σπίτι μας και προσπαθούμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο κάθε μέρα και περισσότερο... Έχουμε πλέον δυναμώσει κι εγώ κι η μικρούλα, έχουμε καταφέρει να μην έχουμε ανάγκη συμπληρώματα από ξένο γάλα (πέρα από ελάχιστη ποσότητα που της δόθηκε στην κλινική) κι αφήνουμε τις μέρες να περνάνε χωρίς να το παίρνουμε χαμπάρι, απολαμβάνοντας η μία την άλλη!! Αυτό που νιώθω είναι -πέρα από την κούραση και τη νύστα- πληρότητα και ευτυχία και δε χορταίνω να λέω όλη την ώρα: "καλώς ήρθες στη ζωή μας μικρούλα μας"!!
