Σαν σήμερα ένα χρόνο πριν...

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011 έγινε ο γάμος μας με τον Νίκο!! Ήταν πραγματικά μία από τις πιο όμορφες μέρες της ζωής μας, αφού βρεθήκαμε να γιορτάζουμε μέχρι το πρωί παρέα με αγαπημένους φίλους  και συγγενείς απ' όλη την Ελλάδα... Το πιο ευχάριστο απ' όλα ήταν ότι βρέθηκαν οι συγγενείς και φίλοι του Νίκου από τη Θεσσαλονίκη και τις γύρω της περιοχές με τους δικούς μου συγγενείς και φίλους από Χανιά και Κεφαλλονιά (ναι, έχω την τύχη να γεννηθεί και μεγαλώσει στον τόπο καταγωγής του μπαμπά μου, τα Χανιά και να έχω ρίζες και από Κεφαλλονιά, αφού από εκεί κατάγεται η μανούλα μου!!) και έγιναν μια τόσο όμορφη παρέα, που ούτε στα όνειρα μας δε θα το φανταζόμασταν!! Το γεγονός μάλιστα ότι το μυστήριο έγινε στα Χανιά, συνδυάστηκε με ολιγοήμερες διακοπές από τους περισσότερους καλεσμένους μας και τους έχει αφήσει με τις καλύτερες αναμνήσεις αφού ακόμα και σήμερα μας λένε το πόσο όμορφα πέρασαν στα Χανιά και στο γάμο μας... Κι αυτό θεωρώ είναι το πιο σημαντικό απ' όλα και ήταν και το δικό μου άγχος: να περάσει καλά ο κόσμος που θα μας τιμήσει με την παρουσία του!!

Όπως είχα γράψει και πέρυσι εδώ δεν ήμουν η τυπική περίπτωση νύφης, αφού μπήκα όμως σε αυτήν τη διαδικασία ήθελα να γίνουν όλα απλά, λιτά και όμορφα... Τα προσκλητήρια και οι μπομπονιέρες έγιναν σχεδόν εξολοκλήρου από τα χεράκια μου, με τη βοήθεια των καλών μου "ξωτικών" φυσικά, με ένα αποτέλεσμα που εμένα προσωπικά με ικανοποίησε πολύ!! Σε όλα τα υπόλοιπα προσπαθήσαμε να αποφύγουμε τις υπερβολές και νομίζω ότι το καταφέραμε...

Πέρασε, λοιπόν, ένας χρόνος... τόσο μα τόσο γρήγορα!! Σε σημείο που έχω τρομάξει με το πόσο γρήγορα φεύγει ο χρόνος μέσα από τα χέρια μας!! Μου φαίνεται σαν χθες που γνωριστήκαμε με τον Νίκο το 2001 ως πρωτοετείς του τμήματος Πολιτικών Μηχανικών του Α.Π.Θ., που πήγαμε την πρώτη μας εκδρομή ως ζευγάρι στις φίλες μου -φοιτήτριες κι εκείνες τότε- στο καρναβάλι της Πάτρας το 2002, τις πρώτες μας διακοπές στη Μήλο την ίδια χρονιά και τόσες άλλες μας όμορφες, αλλά και δύσκολες στιγμές... Τα σκέφτομαι όλα αυτά πολύ έντονα τον τελευταίο καιρό και νιώθω τόσο περίεργα!! Αισθάνομαι ακριβώς όπως εκείνο το δυναμικό κι ανήσυχο κορίτσι που έφυγε από το σπίτι του για σπουδές στη Θεσσαλονίκη, έτοιμο να κατακτήσει τη ζωή του κι ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα δει τον κόσμο να αλλάζει!! Μετά κοιτάζω γύρω μου και βλέπω φίλους και γνωστούς και μέσα από εκείνους συνειδητοποιώ ότι ο καιρός έχει περάσει πολύ από τότε κι ας είναι τα όνειρα και οι επιθυμίες ίδια...


Μέσα στα χρόνια που πέρασαν παντρευτήκαμε, παντρέψαμε τους φίλους μας και γίναμε νονοί, είδαμε κοντινούς μας φίλους να κάνουν οικογένειες, γίναμε θείοι από τα αδέρφια μας,  κάναμε πολλά ταξίδια, γνωρίσαμε νέες μουσικές, ζήσαμε τόσο μεγάλες χαρές κι όλα αυτά μαζί!! Μεγαλώσαμε και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε μαζί κι αυτό το "μαζί" είναι το πιο συναρπαστικό απ' όλα... Το μόνο που θέλω να ευχηθώ είναι να υπάρχει υγεία, αγάπη και δύναμη για να παλεύουμε την κάθε μας μέρα ΜΑΖΙ για πολλά-πολλά χρόνια!!

Υ.Γ. Δε θα μιλήσω για τις εκλογές, για το εκλογικό αποτέλεσμα ή για το πώς νιώθω, παρόλο που έχω άπειρες σκέψεις μέσα στο μυαλό μου... Δε θα το κάνω γιατί πολύ φοβάμαι πως η πραγματικότητα ξεπερνάει τόσο πολύ τα λόγια, που ίσως χάνουν και το νόημά τους!! 

Σουβέρ από καπάκια μπύρας βήμα-βήμα

Για να κλείσω τη μπεκροπαρένθεση που άνοιξα με την προηγούμενη ανάρτησή μου θα σας δείξω σήμερα το αποτέλεσμα μιας έμπνευσης που είχα, όταν πριν από αρκετό καιρό κοιτούσα τα βουνά από καπάκια που μου είχαν μαζέψει (και συνεχίζουν να μαζεύουν) οι αγαπημένοι φίλοι μου... Καθώς, τα κοιτούσα λοιπόν, σκέφτηκα ότι θα μπορούσα κάλλιστα να φτιάξω σουβεράκια-δώρα για τους λάτρεις της μπύρας και όχι μόνο!! Μια πολύ καλή λύση ένα διαφορετικό χειροποίητο δώρο για τα αρσενικά της παρέας... Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που σας δείχνω κάτι παρόμοιο, μιας και παρόμοια σουβεράκια σας είχα ξαναδείξει εδώ, απλά είπα να σας πω και τον τρόπο με τον οποίο μπορούν να γίνουν, για όσους πιθανά τους ενδιαφέρει:

Υλικά:
μεταλλικά καπάκια διαφόρων χρωμάτων και σχεδίων

(όσο μεγαλύτερη ποικιλία, τόσο πιο όμορφο είναι το τελικό αποτέλεσμα)

μεταλλικό σύρμα (το δικό μου από αρζαντό)

τρυπανάκι

πενσάκια

Διαδικασία:

Αφού επιλέξουμε τα καπάκια που θα χρησιμοποιήσουμε (9 για κάθε σουβέρ) τα τρυπάμε στα πλαϊνά τους με το τρυπανάκι σε τέσσερα σημεία, σταυρωτά, προσέχοντας να βρίσκονται όσο το δυνατόν στην ίδια ευθεία οι αντικριστές τρύπες.

εδώ σας το δείχνω αφού έχει περαστεί το σύρμα,
γιατί αλλιώς η τρυπούλα δε θα φαινόταν στη φωτογραφία

Κόβουμε το σύρμα σε διάσταση λίγο μεγαλύτερη από το μήκος που έχουν τρία καπάκια στη σειρά (6 κομμάτια για κάθε σουβέρ) και αρχίζουμε να το περνάμε διαδοχικά μέσα στις τρύπες που έχουμε δημιουργήσει, κάνοντας αρχικά τρεις σειρές από τρία καπάκια η καθεμία. Φροντίζουμε να λυγίσουμε το σύρμα στα ακριανά καπάκια, ώστε να είναι σταθερά και να μη φεύγουν τα καπάκια. Στη συνέχεια, περνάμε το σύρμα και από την άλλη διεύθυνση, ενώνοντας τις σειρές μας μεταξύ τους κι έχουμε μια εικόνα σαν κι αυτή στην κάτω πλευρά του σουβέρ μας:

Αφού ασφαλίσουμε και τα τελευταία καπάκια μας με το σύρμα, έχουμε έτοιμα τα σουβέρ μας σε πολλά  χρώματα και σχέδια!!

Και μιας και βρίσκομαι στο θέμα "σουβέρ" θέλω να ευχαριστήσω πολύ-πολύ την Ιωάννα για το πραγματικά πολύ όμορφο δωράκι που μου έκανε: 10 πλαστικοποιημένες εικόνες από μωρά, για να βάζω επάνω τους τα ποτήρια μου!! Ιωαννάκι σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ... με το που γύρισα σπίτι και τα άνοιξα, άρχισα αμέσως να τα χρησιμοποιώ!! Μα πείτε κι εσείς, δεν είναι σκέτη γλύκα;;